kaybeden insanları sevmezsin bilirim. belki de bu yüzden beni sevemedin, işte bu hiç aklıma gelmemişti.
ama keşke, önce beni anlasaydın. önce neden bu duruma geldiğimi, neden sana karşı hiç açık olamadığımı anlasaydın.
kaybedenler hep böyle değil midir zaten? sürekli kendilerini küçümserler, güçlü olamazlar. ne acı. ne büyük eziklik. ama hiç konuştuk mu onlarla? hiç anlamaya çalıştık mı içindekilerini? yanımızda gözükürler de dışarıdan görünümümüze zarar verirler diye dışlamadık mı? hep kendimizi düşünmedik mi? biz bu haldeyken ne hakla onlara kaybeden dedik? ne zaman biz konuşmak istediğimizde bize sırt çevirdiler? durum buyken, gerçekten de onlar mı kaybeden? gerçekten "onlar" mı hak ediyor aşağılanmayı?
bilmem, belki de abartıyorumdur. belki de saçma düşünüyorumdur. ama ben bunu martılara sordum. martılar da benimle aynı fikirde. martılar yalan söylemez.
